Dichiarazione dell’Assemblea di solidarietà sul quinto processo contro Lotta Rivoluzionaria per il tentativo di evasione in elicottero e per gli espropri
L’inizio della corte d’appello del quinto processo contro Lotta Rivoluzionaria [Επαναστατικού Αγώνα – EA] è previsto per mercoledì 30 settembre 2020. Il processo per il tentativo di evasione in elicottero dal carcere di Korydallos, organizzato da Pola Roupa nel febbraio 2016, e per degli espropri di banche, all’ospedale di Sotiria e alla Banca Nazionale di Malesina, è in corso di riesame. In primo grado, la compagna è stata condannata a 120 anni di carcere, accorpati in 65, e Nikos Maziotis a 37 anni, accorpati in 24, per istigazione morale.
Il tentativo di fuga di Nikos Maziotis e degli altri reclusi, organizzato nel febbraio 2016 da Pola Roupa, è un’azione di resistenza e solidarietà, di grande contenuto morale e di alti valori. Non si tratta soltanto del perseguimento disinteressato di un’azione che avrebbe potuto costare la vita stessa della compagna, un’azione che emana messaggi e valori simbolici forti, ma anche del modo stesso in cui l’ha organizzata. Assumere le misure necessarie per salvare vite umane, prendere i mezzi per la gestione della situazione in seguito alla non riuscita del piano e lo stesso orientamento intrapreso sono ciò che determinano il valore di Lotta Rivoluzionaria, illuminando, allo stesso tempo, i divari operativi esistenti tra i rivoluzionari e i persecutori del regime. Tutto ciò rivela gli impervi confini che separano l’azione armata dei combattenti dai dipendenti del potere statale.
La scelta politica della compagna segue coerentemente l’impervio percorso della prospettiva rivoluzionaria, prospettiva a volte solitaria e a volte trionfante, ma sempre necessaria, e che con la vittoria definitiva, prima o poi, l’umanità oppressa potrà sperimentare. Essa caratterizza con chiarezza ed ethos rivoluzionario il percorso stesso della compagna e della sua organizzazione, Lotta Rivoluzionaria. Questa azione è stata grande compagna di un percorso storico che non si è concluso nelle strettoie di Dafni, non è scomparso nella battaglia impari di Monastiraki e non è stato sepolto nel gennaio 2017. Lotta Rivoluzionaria non è stata seppellita come entità politica, come individui e come prospettiva vivente, a dispetto dei tanti episodi di destrutturazione da parte della repressione statale e delle sue lunghe braccia, sia prima che dopo il tentativo di fuga.
La liberazione di Nikos Maziotis è stata una scommessa non solo fraterna, non solo preziosa. Era anche un obiettivo strategico puramente politico finalizzato alla soppressione della repressione statale e al rinnovarsi dell’azione rivoluzionaria della stessa EA. Dopo tutto, un’organizzazione armata non sarebbe veramente rivoluzionaria se i suoi aderenti non arrestati non si prendessero cura dei prigionieri. E soprattutto, Lotta Rivoluzionaria, così come la conosciamo noi, così come la storia l’ha conosciuta, non potrebbe essere indifferente ai suoi prigionieri. Allo stesso tempo, si è trattato di un messaggio al regime: la guerra non è finita. Un’azione come questa non può essere interpretata in maniera disgiunta dal proprio contesto storico. Nel febbraio 2016, le molteplici disfatte nei campi di battaglia delle lotte sociali e di classe avevano seminato il disfattismo e avevano condotto allo sconforto ampi segmenti della società e delle sue componenti in lotta. È stato il tempo dell’assimilazione, della rinuncia, della criminale complicità di alcuni con la formazione di governo di quel periodo. Quell’epoca lascia oggi una forte impronta.
L’azione della compagna era volta, tra l’altro, a sfidare l’onnipotenza del regime, per il quale, a seguito del predominio delle politiche dei memorandum [si tratta dei programmi di «aggiustamento» economico varati per l’assistenza finanziaria allo Stato greco a partire dal 2010], dell’impegno a lungo termine per i meccanismi di «sostegno» e del crollo della resistenza popolare, aveva preso a ripercorrere la destabilizzazione del biennio 2010–2012. Questa azione è stata un atto di guerra contro la borghesia e lo Stato, una risposta all’assimilazione e alle illusioni del regime che, con il contributo del governo Syriza, riteneva di «agire senza un avversario». Se l’azione fosse stata completata, le cose sarebbero andate molto diversamente per tutti gli aspetti del conflitto di classe. Ma la storia non è scritta con i «se».
Inoltre, la compostezza e la vincolante osservanza delle proprie disposizioni morali da parte della compagna al momento del venir meno di un piano così ambizioso, un piano che non è rimasto nelle parole, sono un monumento di integrità non solo rivoluzionaria, ma anche umana. I particolari riguardanti l’annullamento del piano e il ruolo del pilota ruffiano che ha rischiato la propria vita rendendo, di fatto, dei servizi a un sistema bestiale la cui unica condizione è quella mercantile, sono stati scritti in dettaglio dalla compagna stessa. Essa ha avuto tutte le possibilità di mandare il ruffiano a riposo. Non l’ha fatto. E la sua intenzione di liberare persone che non avevano alcuna simpatia ideologica, politica e di stima, come è emerso, con Lotta Rivoluzionaria, costituisce un altro aspetto del disinteresse della sua volontà. Per quanto riguarda i dettagli, non abbiamo nulla da dire. Ciò che è stato scritto è stato scritto. La storia, che è molto più aspra, molto più implacabile, è stata raccontata.
Per quanto riguarda gli espropri delle banche, azioni intraprese nel contesto dell’autofinanziamento della vita nell’illegalità, e di conseguenza le attività preparatorie per il noleggio dell’elicottero e l’organizzazione del tentativo di fuga, Lotta Rivoluzionaria ha da tempo evidenziato che «non c’è mai stata un’organizzazione». L’espropriazione dei depositi del sistema predatorio, le banche, era necessaria per raccogliere fondi e alimentare la lotta, una pratica che si colloca in una lunga tradizione storica dei movimenti rivoluzionari. Nelle azioni contro le banche le persone non sono mai state messe in condizione di pericolo, non sono mai state strumentalizzate per il raggiungimento della causa. Gli intenti e i mezzi di Lotta Rivoluzionaria sono sempre stati identici.
In vista della corte d’appello del quinto processo e avendo davanti a noi un’altra corte d’appello per il procedimento in cui Pola Roupa è stata condannata all’ergastolo in primo grado, proponiamo una solidarietà attiva. Economica, politica, etica. Lo Stato non ha azzerato Lotta Rivoluzionaria, né ha smesso di prendere di mira i nostri compagni. Ciò è stato dimostrato nel bel mezzo della quarantena con il loro improvviso rapimento–trasferimento nelle carceri fuori da Atene, in un momento in cui all’interno delle carceri si stavano svolgendo lotte impegnative per contrastare la diffusione del Covid-19, con i compagni che avevano un ruolo di primo piano. Di fronte a questo, la solidarietà deve esprimersi.
Ora crediamo che si sia guadagnato molto terreno. Le aspirazioni opportunistiche e i tentativi di isolare i compagni con il «premio» dell’«egemonia cinematografica» sono falliti. Una corrente di sostegno si è già sviluppata in tutta la Grecia con la partecipazione di diverse centinaia di persone a manifestazioni, alle presentazioni dell’opuscolo dei compagni “για το ξεπέρασμα του κράτους και κεφαλαίου για μια συνομοσπονδιακή ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση” [Per il rovesciamento dello Stato e del capitale, per un’organizzazione sociale federata], con il contributo alla circolazione delle pubblicazioni, il sostegno finanziario a livello nazionale. Questa corrente di solidarietà è stata agli albori negli ultimi mesi; non passerà molto prima che sarà il tempo di diffondersi socialmente, di agire, di rivendicare. Si avvicina il momento in cui saremo chiamati a stimolare, a mobilitarci, a organizzarci, e poi a liberarci dal carcere. In questa giusta lotta, non ci limiteremo a batterci per la liberazione dei nostri compagni. Lotteremo anche per la ridefinizione del valore di un movimento anarchico che non dimentica i suoi prigionieri, che non dimentica chi si è alzato pagando il prezzo delle sue scelte politiche, che non dimentica chi ha scommesso la propria vita per la rivoluzione sociale.
Forza a Pola Roupa e Nikos Maziotis, membri di Lotta Rivoluzionaria.
Onore eterno a Lambros Fountas.
Invitiamo alla solidarietà per mercoledì 30 settembre 2020 alle ore 9:00 presso il tribunale interno al carcere di Korydallos, ad Atene.
Assemblea di solidarietà per Lotta Rivoluzionaria
Contatto e-mail: syneleusiea[at]riseup.net
A questo link il testo in inglese: www.amwenglish.com
A questo link il testo in greco: mpalothia.net
Statement on 5th Trial of Revolutionary Struggle for Attempted Helicopter Escape and Expropriations (Greece)
The start of the appellate court of the 5th trial of the Revolutionary Struggle is scheduled for Wednesday, September 30. The case of the attempted escape by helicopter from the Korydallos prison that was organized by Pola Roupa in February 2016 and two expropriations of banks, at the Sotiria hospital and the National Bank in Malesina, are being re-tried. At first instance, the comrade was sentenced to 120 years in prison, by merger 65 and Nikos Maziotis to 37, by merger 24, for moral instigation.
The attempted escape of Nikos Maziotis and other detainees, organized in February 2016 by Pola Roupa, is a top action of resistance and solidarity, with rich moral content and high values. It is not only the selfless pursuit of an action that could cost the very life of the comrade who emits powerful symbolism and messages, but also the very way she organized it. Taking the necessary measures to save lives, the means of management when the plan was derailed, the orientation itself are what determine the value of the Revolutionary Struggle and at the same time illuminate the operational gaps between the revolutionaries and their regime persecutors. It reveals the inaccessible borders that separate the armed action of the volunteer fighters with the salaried agents of the state power.
The political choice of the comrade consistently follows the inaccessible path of the revolutionary perspective, the sometimes lonely and sometimes triumphant, but always necessary perspective that with the final victory, sooner or later, oppressed humanity will taste. It characterizes with clarity and revolutionary ethos the very path of the comrade and her organization, of the Revolutionary Struggle. This action was the great companion of a historical journey that did not end in the straits of Daphne, did not disappear in the unequal battle of Monastiraki and was not buried in January 2017. The Revolutionary Struggle was not buried as a political entity, as individuals and as a living prospect in so many episodes of deactivation from state repression and its long arms, both before and after the escape attempt.
The release of Nikos Maziotis was a bet not only comradely, not only valuable. It was also a purely political strategic goal for the annulment of the state repression and the renewal of the revolutionary action of the EA itself. After all, an armed organization would not be truly revolutionary if its unarrested members did not take care of the prisoners. And especially, the Revolutionary Struggle as we know it, as history has recorded it, could not be indifferent to its hostages. At the same time, it was a message to the regime: the war is not over. An action like this cannot be interpreted in isolation from its historical context. In February 2016, the multiple defeats on the battlefields of social and class struggles had sown defeatism and had delivered into despair large sections of society and its struggling sections. It was the time of assimilation, resignation, criminal conspiracy of some with the then government formation. This era leaves strong imprints on today.
The comrade’s action was aimed, among other things, at challenging the regime’s omnipotence, where after the predominance of the memorandum policies, the long-term commitment to the “support” mechanisms and the collapse of the popular resistance, it began to trace the destabilization of the two years 2010-12. This action was an act of war against the bourgeoisie and the state, a response to the assimilation and delusions of the regime that, with the contribution of the Syriza government, believed that it would “act without an opponent.” If the action had been completed, things would have turned out very differently for all aspects of class competition. But history is not written with “if.”
In addition, the composure and the binding observance of the moral rules of the comrade at the moment of the failure of such an ambitious plan that did not remain in the words, are a monument of revolutionary, but also of human integrity. The details of the cancellation of the plan and the role of the ruffian pilot who risked his own life by actually selling services to a beastly system whose only position is that of the consumable, have been written in detail by the comrade herself. She had every opportunity to send the ruffian to rest. She did not do it. And her intention to release people who had no ideological, political and value sympathy as it turned out with Revolutionary Struggle constitutes another aspect of selflessness of the will. As for the specifics, we have nothing to say. What was written was written. The story has been spoken, which is much harsher, much more relentless.
Regarding the expropriations of the banks, actions taken in the context of self-financing of life in illegality and consequently preparatory actions for the chartering of the helicopter and the organization of the escape attempt, the Revolutionary Struggle has long ago pointed out that “there was never an organization.” The expropriation of stores of the predatory mechanism was necessary to raise funds and feed the struggle, a practice that follows a long historical tradition of the revolutionary movements. In the actions against the banks, people were never endangered, people were never instrumentalized for the success of the cause. The purposes and means of Revolutionary Struggle have always been identical.
In view of the appellate court of the 5th trial and having in front of us another appellate court for the case in which Pola Roupa has been sentenced to life imprisonment at first instance, we propose active solidarity. Economics, politics, ethics. The state did not write off the Revolutionary Struggle, nor did it stop targeting our comrades. This was demonstrated in the midst of quarantine with their sudden abduction / transfer and transfer to prisons outside Athens, at a time when demanding struggles were taking place inside prisons to take action against the spread of Covid-19, with comrades playing the leading role. In view of this, solidarity must speak.
We now believe that a great deal of ground has been gained. The opportunistic aspirations and attempts to isolate the comrades with the “prize” of “cinematic hegemony” failed. A current of support has already developed throughout Greece with the participation of several hundred in events, book presentations of the brochure of comrades “for overcoming the state and capital for a federated social organization,” contribution to the circulation of publications, nationwide financial aid etc. This current of solidarity has been in its infancy for the last few months; it will not be long before the time is called for it to spread socially, to act, to claim. The time is approaching when we will be called to push, to mobilize, to organize, and later to be released from prison. In this just struggle, we will not just fight for the liberation of our comrades. We will also fight for the value redefinition of the anarchist movement that does not forget its prisoners, does not forget who stood up paying the price of their political choices, does not forget who mortgaged their own lives for the Social Revolution.
Strength to the members of the Revolutionary Struggle Pola Roupa and Nikos Maziotis
Honor forever to Lambros Fountas
We call for solidarity on Wednesday September 30, 2020 at 9:00 in the courts of Korydallos prison.
Assembly of Solidarity for the Revolutionary Struggle
Contact: syneleusiea@riseup.net
Text in English from: www.amwenglish.com
Σχετικά με το εφετείο της 5ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα
Την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου έχει οριστεί η έναρξη του εφετείου της 5ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα. Εκδικάζονται εκ νέου η υπόθεση της απόπειρας απόδρασης με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού που είχε οργανωθεί από την Πόλα Ρούπα τον Φλεβάρη του 2016 και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών, στο νοσοκομείο Σωτηρία και την Εθνική Τράπεζα στην Μαλεσίνα. Πρωτόδικα η συντρόφισσα καταδικάστηκε σε 120 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση 65 και ο Νίκος Μαζιώτης σε 37, κατά συγχώνευση 24, για ηθική αυτουργία.
Η απόπειρα απόδρασης του Νίκου Μαζιώτη και άλλων κρατουμένων που οργανώθηκε τον Φλεβάρη του 2016 από την Πόλα Ρούπα συνιστά μια κορυφαία δράση αντίστασης και αλληλεγγύης, με πλούσιο ηθικοδιδακτικό περιεχόμενο και υψηλά αξιακά νοήματα. Δεν είναι μόνο το ανιδιοτελές προχώρημα μιας δράσης που θα μπορούσε να κοστίσει την ίδια την ζωή της συντρόφισσας που εκπέμπει ισχυρούς συμβολισμούς και μηνύματα, αλλά και ο ίδιος ο τρόπος που την οργάνωσε. Η λήψη των αναγκαίων μέτρων για την διαφύλαξη των ζωών, τα μέσα διαχείρισης όταν εκτροχιάστηκε ο σχεδιασμός, ο προσανατολισμός καθαυτός είναι που προσδιορίζουν το αξιακό υπόβαθρο του Επαναστατικού Αγώνα και ταυτόχρονα φωταγωγούν τα αγεφύρωτα επιχειρησιακά χάσματα μεταξύ των επαναστατών και των καθεστωτικών διωκτών τους. Φανερώνει τα απροσπέλαστα σύνορα που χωρίζουν την ένοπλη δράση των εθελοντών αγωνιστών με τους έμμισθους εντολοδόχους της κρατικής εξουσίας.
Η πολιτική επιλογή της συντρόφισσας ακολουθεί με συνέπεια το δύσβατο μονοπάτι της επαναστατικής προοπτικής, το ενίοτε μοναχικό και άλλοτε θριαμβευτικό, μα πάντα αναγκαίο μέχρι την τελική νίκη που αργά ή γρήγορα θα γευτεί η καταδυναστευμένη ανθρωπότητα. Χαρακτηρίζει με ευκρίνεια και επαναστατικό ήθος την ίδια την διαδρομή της συντρόφισσας και της οργάνωσης της, του Επαναστατικού Αγώνα. Η δράση αυτή υπήρξε το σπουδαίο συντροφικό απαύγασμα μιας ιστορικής διαδρομής που δεν έβαλε τίτλους τέλους στα στενά της Δάφνης, δεν έσβησε στην άνιση μάχη του Μοναστηρακίου και δεν κηδεύτηκε τον Γενάρη του 2017. Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν θάφτηκε ως πολιτική οντότητα, ως πρόσωπα και ως ζωντανή προοπτική σε τόσα και τόσα επεισόδια απενεργοποίησης του από την κρατική καταστολή και τα μακριά της χέρια, τόσο πριν, όσο και μετά την απόπειρα απόδρασης.
Η απελευθέρωση του Νίκου Μαζιώτη ήταν ένα στοίχημα όχι μόνο συντροφικό, όχι μόνο αξιακό. Ήταν και ένας αμιγώς πολιτικός στρατηγικός στόχος για την ακύρωση της κρατικής καταστολής και την ανανέωση της επαναστατικής δράσης και του ίδιου του Ε.Α. Δεν θα γινόταν άλλωστε μια ένοπλη οργάνωση να είναι πραγματικά επαναστατική αν δεν μεριμνούσαν τα ασύλληπτα μέλη της για τα αιχμάλωτα. Και ιδιαίτερα ο Επαναστατικός Αγώνας έτσι όπως τον γνωρίζουμε, όπως τον έχει καταγράψει η ιστορία, δεν θα μπορούσε να αδιαφορήσει για τους ομήρους του. Συγχρόνως, ήταν και ένα μήνυμα προς το καθεστώς: ο πόλεμος δεν τέλειωσε. Μια δράση σαν κι αυτή δεν μπορεί να ερμηνευτεί αποσυνδεδεμένα από το ιστορικό της πλαίσιο. Τον Φλεβάρη του 2016 οι πολλαπλές ήττες στα πεδία των κοινωνικών και ταξικών μαχών είχαν σπείρει την ηττοπάθεια και είχαν παραδώσει στην απόγνωση μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και των αγωνιζόμενων τμημάτων της. Ήταν η εποχή της αφομοίωσης, της παραίτησης, της εγκληματικής σύμπλευσης ορισμένων με το τότε κυβερνητικό μόρφωμα. Η εποχή αυτή αφήνει ισχυρά αποτυπώματα στο σήμερα.
Η ενέργεια της συντρόφισσας στόχευε εκτός των άλλων στην αμφισβήτηση της καθεστωτικής παντοδυναμίας, όπου μετά την επικράτηση των μνημονιακών πολιτικών, την πολυετή δέσμευση στους μηχανισμούς “στήριξης” και την καθίζηση των λαϊκών αντιστάσεων, είχε αρχίσει να χαράζει μια τροχιά επανασταθεροποίησης πάνω στην οπισθοχώρηση των αγώνων της διετίας 2010-12. Η δράση αυτή ήταν μια πολεμική πράξη απέναντι στην αστική τάξη και το κράτος, μια απάντηση στην αφομοίωση και τις αυταπάτες του καθεστώτος που με την συμβολή της κυβέρνησης σύριζα πίστευε ότι θα “δρα χωρίς αντίπαλο”. Αν είχε ολοκληρωθεί η δράση, τα πράγματα θα εξελίσσονταν πολύ διαφορετικά για όλες τις πλευρές του ταξικού ανταγωνισμού. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με το “αν”.
Επιπροσθέτως, η ψυχραιμία και η δεσμευτική τήρηση των ηθικών κανόνων της συντρόφισσας κατά την στιγμή της αποτυχίας ενός τόσο μεγαλόπνοου σχεδίου που δεν έμεινε στα λόγια, αποτελούν μνημείο επαναστατικής, αλλά και ανθρώπινης ακεραιότητας. Οι λεπτομέρειες της ακύρωσης του σχεδίου και ο ρόλος του ρουφιάνου πιλότου που έβαλε σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή πουλώντας ουσιαστικά υπηρεσίες σε ένα κτηνώδες σύστημα που η μόνη θέση που τον τοποθετεί είναι αυτή του αναλώσιμου, έχουν γραφτεί αναλυτικά από την ίδια την συντρόφισσα. Είχε κάθε δυνατότητα να ξαποστείλει τον ρουφιάνο. Δεν το έκανε. Η δε πρόθεση της να απελευθερώσει ανθρώπους που ουδεμίαν σύμπνοια ιδεολογική, πολιτική και αξιακή όπως αποδείχθηκε είχαν με τον Ε.Α. συναποτελεί μιαν ακόμη πτυχή της ανιδιοτελούς της βούλησης. Όσον αφορά τους συγκεκριμένους, δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Ότι γράφτηκε γράφτηκε. Μίλησε η ιστορία, που είναι πολύ πιο σκληρή, πολύ πιο αμείλικτη.
Αναφορικά με τις απαλλοτριώσεις των τραπεζών, ενέργειες που έγιναν στο πλαίσιο αυτοχρηματοδότησης της ζωής στην παρανομία και συνακόλουθα αποτέλεσαν προπαρασκευαστικές δράσεις για την ναύλωση του ελικοπτέρου και την οργάνωση της απόπειρας απόδρασης, ο Επαναστατικός Αγώνας έχει προ πολλού επισημάνει ότι ποτέ δεν υπήρξε μια οργάνωση “ληστών”. Οι απαλλοτριώσεις καταστημάτων του ληστρικού μηχανισμού ήταν αναγκαίες για την συγκέντρωση πόρων και την τροφοδότηση του αγώνα, μια πρακτική που ακολουθεί μια μακραίωνη ιστορική παράδοση των επαναστατικών κινημάτων. Στις δράσεις κατά των τραπεζών, ουδέποτε κινδύνεψαν άνθρωποι, ουδέποτε εργαλειοποιήθηκαν άνθρωποι για την επιτυχία του σκοπού, ποτέ ο Επαναστατικός Αγώνας δεν ανήγαγε τον σκοπό ως καθαρκτικό του όποιου μέσου. Σκοποί και μέσα ήταν πάντα ταυτόσημα.
Ενόψει του εφετείου της 5ης δίκης και έχοντας μπροστά ένα ακόμη εφετείο για την υπόθεση της ΤτΕ στο οποίο η Πόλα Ρούπα πρωτόδικα έχει καταδικαστεί σε ισόβια, προτάσσουμε την ενεργή αλληλεγγύη. Οικονομική, πολιτική, ηθική. Το κράτος ούτε ξέγραψε τον Επαναστατικό Αγώνα, ούτε έπαψε να έχει στο στόχαστρο τα πρόσωπα των συντρόφων μας. Αυτό αποδείχτηκε εν μέσω καραντίνας με την αιφνίδια απαγωγή/μεταγωγή τους και την μεταφορά σε φυλακές εκτός Αθηνών, κατά την στιγμή που είχαν αναπτυχθεί διεκδικητικοί αγώνες εντός των φυλακών για την λήψη μέτρων ενάντια στην εξάπλωση του covid19, με τους συντρόφους να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο που τους αρμόζει. Ενόψει των δικών, πρέπει να μιλήσει η αλληλεγγύη.
Θεωρούμε ότι πλέον, ένα μεγάλο έδαφος έχει κερδηθεί. Οι καιροσκοπικές βλέψεις και οι απόπειρες απομόνωσης των συντρόφων με “έπαθλο” την “κινηματική ηγεμονία” απέτυχαν. Ένα ρεύμα συμπαράστασης έχει ήδη αναπτυχθεί σε όλη την Ελλάδα με την συμμετοχή πολλών εκατοντάδων σε εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις της μπροσούρας των συντρόφων “για το ξεπέρασμα του κράτους και κεφαλαίου για μια συνομοσπονδιακή ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση”, συμβολή στην διακίνηση των εκδόσεων του Ε.Α. πανελλαδικά, οικονομικές ενισχύσεις κ.α. Αυτό το ρεύμα αλληλεγγύης που τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στα σπάργανα, δεν θα αργήσει ο καιρός που θα κληθεί να διαχυθεί κοινωνικά, να δράσει, να διεκδικήσει. Πλησιάζει ο καιρός που θα κληθούμε να πιέσουμε, να κινητοποιηθούμε, να οργανωθούμε για την διεκδίκηση αδειών, αργότερα και αποφυλακίσεων. Σε αυτό τον δίκαιο αγώνα, δεν θα παλέψουμε μόνο για την απελευθέρωση των συντρόφων μας. Θα παλέψουμε και για τον αξιακό επαναπροσδιορισμό του αναρχικού κινήματος που δεν ξεχνά τους αιχμαλώτους του, δεν ξεχνά ποιοι στάθηκαν όρθιοι πληρώνοντας βαρύ το τίμημα των πολιτικών επιλογών του, δεν ξεχνά ποιοι βάλανε υποθήκη την ίδια τους την ζωή για την Κοινωνική Επανάσταση.
Δύναμη στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη
Τιμή για πάντα στον Λάμπρο Φούντα
Καλούμε την Τετάρτη 30-9-2020 ώρα 9.00 στα δικαστήρια των φυλακών Κορυδαλλού
Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα
Επικοινωνία: syneleusiea@riseup.net
Text in Greek language from: mpalothia.net