E allora le vaccinazioni?
Mentre lo Stato greco – come molti altri stati europei – sta aumentando la pressione sulla popolazione per somministrare i vaccini per il Covid-19, molti sembrano aver ceduto a questa imposizione del «fare la scelta responsabile». Sia chiaro che pensiamo che le persone possano avere dei buoni motivi per farsi vaccinare. Non abbiamo un giudizio moralistico sul vaccinarsi o meno. Ma persistiamo ad essere riluttanti. Riteniamo che tutto il discorso sull’assunzione di responsabilità personale sia finalizzato a dare maggiore potere allo Stato, creando una società a doppio senso, con privilegi per chi si adegua e sanzioni per chi non vuole o non intende conformarsi. Questo significa un rafforzamento del controllo e delle disuguaglianze.
Credi ai leader
Non pensiamo di doverci soffermare a lungo su questo tema. Ci hanno costretto ad indossare mascherine mentre camminavamo da soli in un parco. Siamo stati multati per essere stati in strada di notte, mentre durante il giorno le metropolitane erano affollate. Ci hanno insultati per essere stati seduti nelle piazze mentre i luoghi di lavoro al chiuso funzionavano a pieno regime. Li abbiamo visti calcolare i costi per fornire letti d’ospedale aggiuntivi a fronte del fermo di settori dell’economia, modificando cinicamente la propria politica a seconda degli interessi finanziari. Li abbiamo visti scegliere di ingaggiare più poliziotti mentre è in gioco la salute di così tante persone. Li abbiamo visti cercare di soffocare ogni forma di protesta mentre introducevano politiche di maggiore sfruttamento e oppressione. Hanno perso ogni credibilità e lo sanno, l’unica cosa che possono ancora fare è costringerci e ricattarci.
Credi ai dati
Ci viene detto che i dati sono chiari, che vaccinarsi è la scelta sicura (se non la più sicura). Però, anche se dessimo per certo che i dati esistenti sulle vaccinazioni siano corretti, ci sono un sacco di dati che non abbiamo (ancora).
La prima cosa degna di attenzione è che tutti i vaccini disponibili sono stati approvati temporaneamente attraverso una procedura di emergenza. Nessuno dei vaccini per il Covid-19 è pienamente approvato e non può esserlo a causa della mancanza di dati sugli effetti a lungo termine. Le supposizioni sugli effetti si possono basare su altre vaccinazioni simili avvenute in passato (sebbene i vaccini basati sulla nuova tecnologia a mRNA non abbiano una storia analoga), ma non ci sono garanzie sul comportamento a lungo termine. Chiunque si è vaccinato dovrebbe essere pienamente consapevole di questo aspetto. E già solo per questo fatto qualsiasi obbligo o pressione a sottoporsi alla vaccinazione è moralmente sbagliato.
I dati esistenti sui vaccini provengono principalmente da test in laboratorio e in ambienti controllati. Per poter trarre qualsiasi conclusione significativa su causa ed effetto, questi test devono essere allestiti in condizioni altamente controllate (anche se sono testati su persone che conducono la propria esistenza quotidiana). Certo, la vita reale ha molte complicazioni, interferenze, eventi inattesi, ecc. Pertanto questi dati possono prevedere il comportamento dei vaccini solo in modo molto limitato. Infatti, abbiamo visto le raccomandazioni su chi non deve ricevere determinati vaccini e le liste dei possibili effetti collaterali essere aggiornate, mentre i vaccini vengono già somministrati nel mondo reale e cominciano a verificarsi dei problemi imprevisti. Su questa scala, gli effetti collaterali che hanno ripercussioni solo su una minuscola percentuale di persone vaccinate possono effettivamente significare un danno collaterale per migliaia di persone. Anche nei tempi migliori, la medicina moderna è ben lungi dall’essere impeccabile quando si tratta di rispettare la vita in tutte le sue diversità, sfumature, complessità e totalità. Non illudiamoci, questo è un esperimento in corso su vasta scala.
Credi alla scienza
Ci viene detto di avere fiducia nella scienza. Tuttavia, anche solo considerando le raccomandazioni scientifiche durante quest’anno e mezzo di pandemia di Covid-19, questa affermazione si rivela ingenua o falsa. All’inizio della pandemia in Europa, indossare le mascherine era fortemente sconsigliato. La loro teoria, allora, era che il virus si diffondesse mediante il contatto e che quindi disinfettare fosse la risposta giusta (inoltre c’era una carenza di mascherine, che quindi erano riservate al personale ospedaliero). Mesi dopo questa opinione è cambiata e ora il consenso degli esperti è che il virus si diffonde attraverso l’aria e non mediante contatto. Improvvisamente le mascherine sono diventate la risposta a tutto. Nonostante ciò, continuiamo a disinfettare ogni cosa, piuttosto che ventilare (questo è il cosiddetto teatro sanitario, dove è l’impressione di sicurezza a contare di più). Questo è un esempio che dimostra che la scienza può sbagliare e che la società in generale può impiegare ancora più tempo per accorgersi di questi errori.
Un altro esempio dalla pandemia a proposito di come non dovremmo fidarci della scienza è l’ambiguità che prevale intorno alla teoria della fuga dal laboratorio. Agli inizi della pandemia, in un articolo sottoscritto da molti specialisti scientifici in materia si dichiarava che l’ipotesi che il virus del Covid-19 potesse provenire da un laboratorio era una totale assurdità. All’epoca questo articolo divenne la base per i media mainstream, i social media, i politici e gli esperti per etichettare qualsiasi menzione all’ipotesi della fuga da un laboratorio come una teoria della cospirazione. C’è voluto un intero anno, in un momento in cui questo virus era comunque in prima pagina ogni giorno, prima che alcuni scienziati e giornalisti guardassero più criticamente a questo articolo, concludendo che le prove principali erano irrilevanti e che alcuni degli autori avevano un interesse diretto a mantenere alto il buon nome (dei metodi) dei laboratori che sarebbero stati i primi sospettati nell’ipotesi della fuga del virus.
È ormai ampiamente accettato che una fuga da un laboratorio è possibile e che questa possibilità merita di essere presa in esame (per essere chiari, né l’ipotesi della fuga dal laboratorio né l’ipotesi zoonotica sono state dimostrate o confutate, sono entrambe probabili in misura maggiore o minore). Questo è un esempio che dimostra che il metodo scientifico non è così robusto e infallibile nella realtà come pretende essere. La teoria dominante, il consenso, si spostano a causa di argomenti non scientifici (opportunismo politico, interessi finanziari, ecc.), una piccola cerchia di scienziati altamente specializzati che non vogliono o non hanno il tempo di controllarsi a vicenda, ecc. La filosofia e la sociologia della scienza hanno già dimostrato il divario tra l’ideologia della scienza stessa e la sua realtà a partire dalla seconda metà del XX secolo (vedi, ad esempio, Paul Feyerabend e Pierre Thuillier). Eppure la gente sembra ancora aggrapparsi ad una concezione molto ingenua di ciò che gli scienziati stanno facendo.
Credi nell’immunità di gregge
Ci viene detto di mobilitarci affinché sia raggiunta l’immunità di gregge ed «essere liberi» di nuovo dal virus. A tal scopo viene avanzato l’obiettivo di vaccinare il 70% della popolazione. Però, in realtà, questo numero risale a prima della comparsa di varianti (come la variante Delta) più infettive e contro le quali le vaccinazioni sono meno efficaci. Teniamo a mente anche che questi vaccini sono progettati per limitare le conseguenze gravi della malattia e che la riduzione dei contagi è solo un effetto collaterale (inoltre la maggior parte dei vaccini che non si basano sull’mRNA sembrano non essere molto efficaci in questo senso). Dato l’emergere di queste nuove varianti, molti esperti ora ritengono che in realtà è l’80-90% della popolazione a dover essere vaccinato per raggiungere l’immunità di gregge. Questo numero significherebbe che – se si considera ancora non etico somministrare massicciamente ai minori dei vaccini inediti e sconosciuti nelle conseguenze, e che alcune persone possono non essere vaccinate per delle questioni mediche – tutto il resto della popolazione dovrebbe essere vaccinato. Qualsiasi politica pubblica che ha bisogno del 100% di osservanza per avere successo è destinata a fallire.
Un altro fattore è che l’immunità diminuisce nel corso del tempo. Si parla già di richiami da fare dopo un periodo di 6 mesi o 9 mesi (si tratterebbe di una volta sola, o la dose dovrebbe essere ripetuta ogni semestre, o ogni anno?, al momento non si sa), rendendo le possibilità di fallimento ancora più grandi.
In aggiunta, poiché si tratta di una pandemia mondiale di un virus altamente trasmissibile, sembra molto poco realistico che un paese o una regione possano raggiungere l’immunità di gregge da soli. Ampie aree del mondo non hanno nemmeno abbastanza forniture o infrastrutture necessarie per vaccinare anche solo una piccola parte della popolazione, figuriamoci la stragrande maggioranza di essa. Inoltre fanno affidamento principalmente a vaccini che sono meno efficaci nel prevenire i contagi. Le possibilità di sradicare questo virus sono inesistenti. A questo punto quest’ultimo ha raggiunto la sua fase endemica, il che significa che il SARS-CoV-2 inizierà a comportarsi come altre tipologie di coronavirus, con le proprie epidemie stagionali. L’immunità di gregge è l’ultima carota che ci viene fatta penzolare davanti agli occhi, presto o tardi sarà sostituita da un’altra, così da farci credere ancora che potremo raggiungere la «libertà» solo obbedendo.
Sii responsabile
La problematica dell’immunità di gregge (o perlomeno del vaccinare il maggior numero di persone possibile) solleva la questione di chi riceve i vaccini. In molte aree le persone che corrono un rischio di contrarre delle forme severe da Covid-19, che vogliono essere vaccinate e che non hanno accesso all’assistenza sanitaria, non ricevono alcuna vaccinazione. Al contrario, in Europa le persone che non corrono neppure un alto rischio di sviluppare dei sintomi lievi e che hanno un rischio enormemente ridotto di contrarre malattie gravi, hanno milioni di vaccini a loro riservati. L’accumulazione dei vaccini aumenterà ancora con la necessità dei richiami. Il fatto che l’Organizzazione Mondiale della Sanità non voglia raccomandare i richiami sembra essere ispirato principalmente da questo tipo di preoccupazioni. È questa la scelta responsabile o è la riproduzione delle disuguaglianze globali?
La formazione dell’immunità di gregge e la retorica della «guerra contro il nemico invisibile» vanno, nella pratica, di pari passo con uno stretto controllo all’accesso dei territori statali e ad una intensificata gestione della popolazione. Ci sembra che si è arrivati a una situazione in cui il cosiddetto lato progressista della società è ora a favore dei controlli sulla circolazione e delle frontiere chiuse (ovviamente, difficilmente se ne accorgeranno loro stessi, dato che possiedono i documenti appropriati per spostarsi «liberamente»). È questa la scelta responsabile o è l’intensificazione della sorveglianza e dell’esclusione?
Se abbiamo imparato qualcosa dagli ultimi decenni – l’11 settembre e la minaccia del terrorismo, la crisi economica e la minaccia della bancarotta, l’austerità e la minaccia del cannibalismo sociale, i barconi dei profughi e la minaccia dei pogrom razzisti, il cambiamento climatico e la minaccia dei disastri ecologici, ecc. – è che una posizione che non si oppone radicalmente al potere dello Stato (non importa chi lo controlla), finirà soltanto per rafforzarlo, spianando la strada al prossimo ciclo di crisi provocato dallo Stato e dal capitalismo, così come alla gestione di queste crisi da parte dello Stato e del capitalismo stessi.
Anarchici e anarchiche
Atene, metà luglio 2021
PDF (in inglese): Anarchists, “So what about vaccinations?”.
PDF (in greco): Αναρχικοί/ες, “Τι λέτε για τον εμβολιασμό;”.
[Traduzione pubblicata in malacoda.noblogs.org, testo in inglese pubblicato da athens.indymedia.org].
So what about vaccinations?
While the Greek state – like many other European states – is ramping up the pressure on its population to get the Covid19 vaccination, many seem to have ceded to this imposition of “making the responsible choice”. Let it be clear that we think individuals can have legitimate reasons to get the vaccination. We do not hold a moralistic judgment on getting vaccinated or not. But we keep on being reluctant. We think that the whole discourse about taking responsibility actually aims to give greater powers to the state by creating a dual society with privileges for those who comply and sanctions for those who don’t want to or cannot comply. This means a reinforcement of control and inequalities.
Believe the leaders
We don’t think we have to dwell on this very long. We have been forced to wear masks while walking alone in a park. We have been fined for being on the street at night while the metros were overcrowded during the day. We have been insulted for sitting on the squares while the indoors work places were running at full capacity. And we have seen them cynically calculating the costs of providing extra hospital beds against shutting down parts of the economy. We have seen them opting to hire more cops while the health of people was at stake. We have seen them trying to smother any form of protest while ramming through more exploitative and oppressive policies. They have lost all credibility and they know it, the only thing they can still do is twisting our arms and blackmailing us.
Believe the data
We are told that the data are clear, that getting the vaccination is the safe(r) choice. But even if we might accept that the existing data on vaccinations is correct, there is a whole lot of data we don’t have (yet). The first thing that springs to attention is that all the available vaccinations are temporarily approved through an emergency process. None of the Covid19 vaccinations are fully approved and they cannot be because we don’t have any data on the long-term effects. We can make assumptions based on other similar vaccinations in the past (although the vaccines based on the new mRNA technology don’t have such a history), but there are no guarantees about the long-term. Everyone taking the vaccination should be fully aware of this. And already because of this fact alone any obligation or pressure to take the vaccination should be ethically wrong.
The data we do have about the vaccines are mainly from trials in labs and controlled settings. These tests have to be set up in highly controlled conditions (even if they’re tested on people living their daily life) to make any meaningful conclusion about cause and effect. Of course, real life does have many complications, interferences, unforeseen events etc. Thus these data can only predict the behavior of vaccinations in a very limited way. Indeed, we have seen the recommendations on who not to give certain vaccinations to and the lists of possible side-effects being updated while the vaccinations are being administered in the real world and unforeseen problems start to occur. On this scale side-effects that only have an effect on a tiny percentage of vaccinated people can mean in reality a collateral damage consisting of thousands of people. Even at the best of times, modern medicine has far from an impeccable track record when it comes to respecting life in all of its diversity, nuances, complexities and totality. Make no mistake, this is an ongoing experiment on a massive scale.
Believe science
We are told to have confidence in science. But even when we only look at the scientific recommendations during this year-and-a-half of Covid19 pandemic, that statement is naive or dishonest. At the beginning of the pandemic in Europe, the wearing of masks was strongly advised against. The theory then was that the virus spreads by contact and thus disinfecting was the right answer (and there was a shortage of masks so they were reserved for hospital staff). Months later this opinion changed and the consensus now is that the virus spreads through the air and not contact. Suddenly masks became the answer to everything. Nevertheless, we also keep on disinfecting everything (instead of ventilating – this is called the sanitary theater, where the impression of safety matters most). This is an example that demonstrates that science can get it wrong and that broader society can take even a longer time to realize it was wrong.
Another example from the pandemic about how we should not just trust science is the fuzz around the lab-leak theory. Early on in the pandemic an article cosigned by many scientific specialists on the matter, declared the hypothesis that the Covid19 virus could be coming from a laboratory as total nonsense. At the time this article became the basis for mainstream media, social media, politicians and specialists to label any mention of the lab-leak hypothesis as a conspiracy theory. It took a whole year, at a time when this virus was nevertheless on the front-pages every day, before some scientists and journalists looked more critically at this article to conclude that the main piece of evidence was irrelevant and that some of the authors had a direct interest in keeping up the good name of (the methods of) the laboratory that would be the first suspect in the lab-leak hypothesis. Now it’s widely accepted that a lab-leak is possible and merits to be investigated (to be clear neither the lab-leak hypothesis nor the zoonotic hypothesis have been proved or refuted, they both are probable to a more or lesser degree). This is an example that shows that the scientific method isn’t as robust and foolproof in reality as it claims to be. Consensus that shifts due to non-scientific arguments (political opportunism, financial interests, etc.), a small circle of highly specialized scientists that don’t want or don’t have the time to control each other, etc. The philosophy and sociology of science have already demonstrated the gap between the ideology of science and its reality since the 2nd half of the 20th century (see for example Paul Feyerabend and Pierre Thuillier). Still people seem to hold on to a very naive conception of what scientists do.
Believe in group immunity
We are told to mobilize to reach group immunity and “be free” again from the virus. For this the aim of vaccinating 70% of the population is put forward. But actually this number dates from before the appearance of variants (like the Delta one) that are more infectious and against which the vaccinations are less effective. Let’s also keep in mind that the vaccines are designed to limit the severeness of the sickness, and the reduction of infections is only a side-effect (and most non-mRNA vaccines seem to be not very good at it). Given these new variants, many experts believe now that actually 80 to 90% of the population should be vaccinated to reach group immunity. This number would mean that – if we still consider it unethical to massively give minors a new and not fully understood vaccination and that some people can medically not get vaccinated, the whole rest of the population would need to get vaccinated. Any public policy that needs 100% compliance to succeed is doomed to fail.
Another factor is that immunity decreases over time. There’s already talk of booster shots after a 6 month or 9 month period (Would that be one time, or should it be repeated every half year, or every year? At this moment we don’t know), making the opportunity for failure even bigger.
Moreover, since this is a worldwide pandemic of a very transmittable virus it seems very unrealistic that a country or region could reach group immunity on its own. Big parts of the world have hardly enough supplies or the infrastructure to vaccinate a small part of the population, let alone the big majority of it. They also mainly rely on vaccines that are less effective at stopping infections. The chances of eradicating this virus are nonexistent. At this point it has reached its endemic phase, meaning that Covid19 will start to behave like other corona varieties with their seasonal epidemics. Group immunity is the latest carrot that is being dangled in front of our eyes, it will sooner or later be replaced with yet another one to make us believe that we can achieve “freedom” if only we follow.
Be responsible
The issue of group immunity (or at least vaccinating as many people as possible) points towards the question of who gets the vaccines. In many regions people that do run a risk of severe sickness from Covid19, don’t have access to health care and want to get vaccinated, are not getting any vaccination. While in Europe people that don’t even have a big risk of developing mild symptoms and have an infinitely small risk of severe illness have millions of vaccinations reserved for them. The hoarding of vaccines will increase again with the need for boosters. The fact that the WHO doesn’t want to recommend boosters now seems primarily inspired by these kind of worries. The responsible choice or the reproduction of global inequalities?
The building of group immunity and the “war against the invisible enemy” rhetoric goes in practice together with a strict control of access to the territory and an intensified population management. It seems like we have come to a situation where the so-called progressive side of society is now in favor of controls on movement and closed borders (of course, they will hardly notice it themselves since they possess the right documents to move “freely”). The responsible choice or an intensification of surveillance and exclusion?
If we have learned anything from the past decades – 9/11 and the threat of terrorism, the financial crash and the threat of bankruptcy, austerity and the threat of social cannibalism, refugee boats and the threat of racist pogroms, climate change and the threat of ecological disasters etc. – is that a position that doesn’t radically opposes the power of the state (no matter who controls it), will eventually only reinforce it and thus open up the way for the next cycle of crises provoked by the state and capitalism and their management by the state and capitalism.
Anarchists
Athens, Mid-July 2021
PDF (in English): Anarchists, “So what about vaccinations?”.
PDF (in Greek): Αναρχικοί/ες, “Τι λέτε για τον εμβολιασμό;”.
[Published by athens.indymedia.org].
Τι λέτε για τον εμβολιασμό;
Ενώ το ελληνικό κράτος, όπως πολλά άλλα κράτη της Ευρώπης, εντείνει την πίεση επί του λαού για την χορήγηση του εμβολίου κατά της Covid-19, πολλοί είναι αυτοί που φαίνεται να ενδίδουν στην “υπεύθυνη επιλογή”. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι πιστεύουμε ότι τα άτομα μπορεί να έχουν σοβαρούς λόγους να εμβολιαστούν. Δεν ηθικολογούμε για τον εμβολιασμό. Εμείς όμως παραμένουμε απρόθυμοι. Πιστεύουμε πως όλος ο επίσημος λόγος σχετικά με την προσωπική ευθύνη αποσκοπεί στο να δώσει μεγαλύτερη εξουσία το κράτος, δημιουργώντας μια κοινωνία δύο ταχυτήτων με προνόμια για όσους συμμορφώνονται και κυρώσεις για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να συμμορφωθούν. Αυτό σημαίνει ενίσχυση του κοινωνικού ελέγχου και των ανισοτήτων.
Πιστέψτε τους ηγέτες
Δεν θεωρούμε ότι χρειάζεται να επιμείνουμε πολύ σ’ αυτό το θέμα. Μας ανάγκασαν να φοράμε μάσκες ενώ περπατάμε μόνοι μας στο πάρκο. Μας έριξαν πρόστιμα επειδή βρισκόμασταν στον δρόμο τη νύχτα, ενώ τα μετρό ήταν γεμάτα κόσμο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μας έβρισαν που καθόμασταν στις πλατείες, ενώ οι εσωτερικοί χώροι εργασίας λειτουργούσαν με πλήρη χωρητικότητα. Τους είδαμε να υπολογίζουν το κόστος παροχής επιπλέον νοσοκομειακών κρεβατιών ή το κλείσιμο τμημάτων της οικονομίας, αλλάζοντας κυνικά την πολιτική τους ανάλογα με το οικονομικό συμφέρον. Τους είδαμε να επιλέγουν την πρόσληψη περισσότερων μπάτσων ενώ διακυβεύεται η υγεία τόσων ανθρώπων. Τους είδαμε να προσπαθούν να καταπνίξουν οποιαδήποτε μορφή διαμαρτυρίας, ενώ προελαύνουν με πολιτικές εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία και το γνωρίζουν, το μόνο πράγμα που μπορούν ακόμα να κάνουν είναι να μας εξαναγκάζουν και να μας εκβιάζουν.
Πιστέψτε τα δεδομένα
Μας λένε ότι τα δεδομένα είναι σαφή, ότι η λήψη του εμβολίου είναι η ασφαλής επιλογή (αν όχι η ασφαλέστερη). Ακόμα όμως κι αν αποδεχθούμε ότι τα υπάρχοντα δεδομένα σχετικά με τους εμβολιασμούς είναι ορθά, υπάρχουν πάρα πολλά δεδομένα τα οποία δεν διαθέτουμε (ακόμα).
Το πρώτο πράγμα άξιο προσοχής, είναι ότι όλα τα διαθέσιμα εμβόλια εγκρίνονται προσωρινά μέσω μιας διαδικασίας έκτακτης ανάγκης. Κανένα από τα εμβόλια για Covid-19 δεν έχει εγκριθεί πλήρως και δεν μπορεί να εγκριθεί λόγω έλλειψης δεδομένων σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Μπορούν να γίνουν υποθέσεις βάσει άλλων παρόμοιων εμβολιασμών από το παρελθόν (αν και τα εμβόλια που βασίζονται στη νέα τεχνολογία mRNA δεν έχουν τέτοιο ιστορικό), αλλά δεν υπάρχουν εγγυήσεις για το πώς συμπεριφέρονται μακροπρόθεσμα. Όλοι όσοι εμβολιάζονται πρέπει να το γνωρίζουν καλά. Και λόγω αυτού του γεγονότος και μόνον, οποιαδήποτε υποχρέωση ή πίεση για εμβολιασμό είναι ηθικά εσφαλμένη.
Τα δεδομένα που έχουμε για τα εμβόλια προέρχονται κυρίως από δοκιμές σε εργαστήρια και σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα. Για να καταλήξουν σε οποιοδήποτε ουσιαστικό συμπέρασμα σχετικά με την αιτία και το αποτέλεσμα, αυτές οι δοκιμές πρέπει να διεκπεραιώνονται σε καλά ελεγχόμενες συνθήκες (ακόμα και αν έχουν δοκιμαστεί σε άτομα που ζουν την καθημερινή τους ζωή). Φυσικά, η πραγματική ζωή έχει πολλές επιπλοκές, παρεμβολές, απρόβλεπτα γεγονότα κ.λπ. Έτσι, αυτά τα δεδομένα μπορούν να προβλέψουν μόνο τη συμπεριφορά των εμβολίων με πολύ περιορισμένο τρόπο. Πράγματι, βλέπουμε τις συστάσεις για το ποιος δεν πρέπει να λάβει ορισμένα εμβόλια και τους καταλόγους πιθανών παρενεργειών να επικαιροποιούνται, ενώ τα εμβόλια χορηγούνται ήδη σε κόσμο κι ενώ αρχίζουν να εμφανίζονται απρόβλεπτα προβλήματα. Σε αυτήν την κλίμακα, οι παρενέργειες που επηρεάζουν μόνο ένα μικρό ποσοστό εμβολιασμένων μπορεί στην πραγματικότητα να σημαίνει μια παράπλευρη απώλεια που αποτελείται από χιλιάδες άτομα. Ακόμη και στις καλύτερες περιόδους, η σύγχρονη ιατρική δεν έχει αψεγάδιαστο ιστορικό όσον αφορά στον σεβασμό προς τη ζωή σε όλη της την ποικιλομορφία, τις αποχρώσεις, τις πολυπλοκότητες και το σύνολο της. Μην αυταπατάστε, λοιπόν, αυτό που συμβαίνει είναι ένα πείραμα μαζικής κλίμακας που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πιστέψτε την επιστήμη
Μας λένε να έχουμε εμπιστοσύνη στην επιστήμη. Αλλά ακόμη και όταν εξετάζουμε τις επιστημονικές συστάσεις μόνο κατά τη διάρκεια αυτού του ενάμιση έτους πανδημίας Covid-19, αυτή η δήλωση είναι είτε αφελής είτε ψευδής. Στην αρχή της πανδημίας στην Ευρώπη, υπήρχε ισχυρή σύσταση να μην φοράμε μάσκες. Η θεωρία τους ήταν τότε ότι ο ιός εξαπλώνεται μέσω της επαφής και έτσι η απολύμανση ήταν η σωστή απάντηση (επιπλέον υπήρχε έλλειψη μασκών, οπότε προορίζονταν για το νοσοκομειακό προσωπικό). Μήνες αργότερα, αυτή η γνώμη άλλαξε και πλέον οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο ιός εξαπλώνεται μέσω του αέρα και όχι με επαφή. Ξαφνικά οι μάσκες έγιναν η απάντηση σε όλα. Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να απολυμαίνουμε τα πάντα, αντί να αερίζουμε (αυτό ονομάζεται υγειονομικό θέατρο, αφού η αίσθηση της ασφάλειας είναι το σημαντικότερο). Αυτό είναι ένα παράδειγμα που δείχνει ότι η επιστήμη μπορεί να κάνει λάθος και πως η ευρύτερη κοινωνία μπορεί να χρειαστεί ακόμη περισσότερο χρόνο για να συνειδητοποιήσει το λάθος αυτό.
Ένα άλλο παράδειγμα από την πανδημία για το πώς δεν πρέπει απλώς να εμπιστευόμαστε την επιστήμη είναι η ασάφεια που επικρατεί γύρω από τη θεωρία της εργαστηριακής διαρροής. Στην αρχή της πανδημίας ένα άρθρο που συνυπέγραφαν πολλοί επιστήμονες, ειδικοί επί του θέματος, δήλωνε ότι η υπόθεση σύμφωνα με την οποία ο ιός που ευθύνεται για την Covid-19 θα μπορούσε να προέρχεται από εργαστήριο ήταν εντελώς βλακώδης. Το άρθρο αυτό έγινε η βάση για τα mainstream media, τα social media, τους πολιτικούς και τους ειδικούς για να χαρακτηρίσουν ως θεωρία συνωμοσίας οποιαδήποτε αναφορά στην υπόθεση της εργαστηριακής διαρροής. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος, σε μια εποχή όπου ο ιός ήταν έτσι κι αλλιώς σε κάθε πρωτοσέλιδο, μέχρι ορισμένοι επιστήμονες και δημοσιογράφοι να εξετάσουν με μεγαλύτερη κριτική σκέψη το άρθρο αυτό. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το κύριο αποδεικτικό στοιχείο ήταν άνευ σημασίας και ότι ορισμένοι από τους συγγραφείς του άρθρου είχαν άμεσο ενδιαφέρον να διατηρηθεί μια καλή εικόνα (των μεθόδων) των εργαστηρίων, οι οποίες θα ήταν οι πρώτες ύποπτες στη θεωρία της εργαστηριακής διαρροής.
Πλέον είναι ευρέως αποδεκτό ότι μια εργαστηριακή διαρροή είναι δυνατή και η πιθανότητα αυτή αξίζει να διερευνηθεί (για να είμαστε σαφείς, ούτε η υπόθεση εργαστηριακής διαρροής ούτε η ζωονοσογόνος υπόθεση έχουν αποδειχθεί ή καταρριφθεί, και οι δύο είναι πιθανές σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό). Αυτό είναι ένα παράδειγμα που δείχνει ότι στην πραγματικότητα η επιστημονική μέθοδος δεν είναι τόσο ισχυρή και αλάθητη όσο ισχυρίζεται. Η κυρίαρχη θεωρία αλλάζει λόγω μη επιστημονικών επιχειρημάτων (πολιτική καιροσκοπία, οικονομικά συμφέροντα κ.λπ.), ένας μικρός κύκλος εξαιρετικά εξειδικευμένων επιστημόνων δεν θέλουν ή δεν έχουν το χρόνο να ελέγχουν ο ένας τον άλλον κ.λπ. Η φιλοσοφία και η κοινωνιολογία της επιστήμης έχουν ήδη αποδείξει το χάσμα μεταξύ της ιδεολογίας της επιστήμης και της πραγματικότητάς της, από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα (βλ. για παράδειγμα Paul Feyerabend και Pierre Thuillier). Οι άνθρωποι φαίνεται να διατηρούν ακόμη μια πολύ αφελή αντίληψη για το τι κάνουν οι επιστήμονες.
Πιστέψτε στη συλλογική ανοσία
Μας λένε να κινητοποιηθούμε για να επιτύχουμε τη συλλογική ανοσία και να ”απελευθερωθούμε” από τον ιό. Για τον σκοπό αυτό, προτείνεται ο εμβολιασμός του 70% του πληθυσμού. Ωστόσο αυτός ο αριθμός υπάρχει πριν από την εμφάνιση των μεταλλάξεων (όπως της Delta) που είναι πιο μολυσματικές και κατά των οποίων ο εμβολιασμός είναι λιγότερο αποτελεσματικός. Ας έχουμε κατά νου επίσης ότι τα εμβόλια έχουν σχεδιαστεί για να περιορίζουν τη σοβαρότητα της νόσησης και η μείωση των λοιμώξεων είναι μόνο μια παρενέργεια (και τα περισσότερα εμβόλια που δεν είναι mRNA φαίνεται να μην είναι πολύ αποτελεσματικά ως προς αυτό). Δεδομένης της εμφάνισης των νέων μεταλλάξεων του ιού, πολλοί ειδικοί πιστεύουν πλέον ότι στην πραγματικότητα το 80 με 90% του πληθυσμού πρέπει να εμβολιαστεί για να φτάσουμε στη συλλογική ανοσία. Αυτός ο αριθμός θα σήμαινε ότι – εάν εξακολουθούμε να θεωρούμε ανήθικο να παρέχουμε μαζικά ένα νέο και όχι πλήρως κατανοητό εμβόλιο στους ανηλίκους και ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να εμβολιαστούν για ιατρικούς λόγους – όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός θα πρέπει να εμβολιαστεί. Κάθε δημόσια πολιτική που χρειάζεται 100% συμμόρφωση για να πετύχει είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Ένας άλλος παράγοντας είναι ότι η ανοσία μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Υπάρχει ήδη συζήτηση για ενισχυτικές δόσεις του εμβολίου, 6 ή 9 μήνες μετά το αρχικό εμβόλιο (θα χρειαστεί να γίνει μία φορά ή θα πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε εξάμηνο ή κάθε χρόνο; Αυτή τη στιγμή δεν το γνωρίζουμε), κάνοντας τις πιθανότητες αποτυχίας ακόμη μεγαλύτερες.
Επιπλέον, δεδομένου ότι πρόκειται για μια παγκόσμια πανδημία ενός άκρως μεταδοτικού ιού, δεν φαίνεται πολύ ρεαλιστικό μια χώρα ή μια περιοχή να μπορεί να πετύχει μόνη της τη συλλογική ανοσία. Πολλά μέρη του κόσμου δεν έχουν καν αρκετές προμήθειες ή δεν διαθέτουν τις απαραίτητες υποδομές για να εμβολιάσουν έστω κι ένα μικρό μέρος του πληθυσμού τους, πόσο μάλλον τη μεγάλη πλειονότητά του. Βασίζονται, επίσης, κυρίως σε εμβόλια που είναι λιγότερο αποτελεσματικά στην αναχαίτιση των λοιμώξεων. Οι πιθανότητες εξάλειψης αυτού του ιού είναι ανύπαρκτες. Σε αυτό το σημείο ο ιός έχει φτάσει στην ενδημική του φάση, που σημαίνει ότι ο SARS-CoV-2 θα αρχίσει να συμπεριφέρεται όπως και άλλες ποικιλίες ιών corona, με τις εποχικές επιδημίες τους. Η συλλογική ανοσία δεν είναι παρά το τελευταίο “τυράκι” που μας πέταξαν για να υποταχθούμε. Αργά ή γρήγορα θα αντικατασταθεί με κάποιο άλλο, που στόχο θα έχει να πιστέψουμε πως μπορούμε να επιτύχουμε την «ελευθερία» μόνο αν υπακούσουμε.
Να είστε υπεύθυνοι
Το ζήτημα της συλλογικής ανοσίας (ή τουλάχιστον ο εμβολιασμός όσο το δυνατόν περισσότερων ατόμων) γεννά το ερώτημα του ποιος λαμβάνει τα εμβόλια. Σε πολλές περιοχές, άτομα που διατρέχουν κίνδυνο σοβαρής νόσησης από την Covid-19, που θέλουν να εμβολιαστούν και δεν έχουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη, δεν λαμβάνουν εμβολιασμό. Ενώ στην Ευρώπη, άτομα που δεν διατρέχουν καν μεγάλο κίνδυνο εμφάνισης ήπιων συμπτωμάτων κι έχουν απειροελάχιστο κίνδυνο σοβαρής νόσησης έχουν εκατομμύρια εμβόλια που προορίζονται για αυτούς. Η συσσώρευση εμβολίων θα αυξηθεί ξανά με την ανάγκη για εμβόλια – ενισχυτές. Το γεγονός ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν θέλει να προτείνει εμβόλια-ενισχυτές φαίνεται να εμπνέεται κυρίως από τέτοιου είδους ανησυχίες. Είναι αυτό η υπεύθυνη επιλογή ή είναι η αναπαραγωγή των παγκόσμιων ανισοτήτων;
Η οικοδόμηση της συλλογικής ανοσίας και η ρητορική του «πολέμου ενάντια στον αόρατο εχθρό» συμβαδίζουν με τον αυστηρό έλεγχο της πρόσβασης στα κρατικά εδάφη και την εντεινόμενη διαχείριση του πληθυσμού. Φαίνεται ότι έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση όπου η λεγόμενη προοδευτική μερίδα της κοινωνίας τάσσεται τώρα υπέρ του ελέγχου της κυκλοφορίας και των κλειστών συνόρων (φυσικά, δύσκολα θα το παρατηρήσουν οι ίδιοι, δεδομένου ότι διαθέτουν τα κατάλληλα έγγραφα για να κυκλοφορούν «ελεύθερα» ). Είναι αυτό η υπεύθυνη επιλογή ή είναι η εντατικοποίηση της επιτήρησης και του αποκλεισμού;
Αν έχουμε μάθει κάτι από τις τελευταίες δεκαετίες – την 11η Σεπτεμβρίου και την απειλή της τρομοκρατίας, την οικονομική κρίση και την απειλή της χρεοκοπίας, τα μέτρα λιτότητας και την απειλή του κοινωνικού κανιβαλισμού, τις προσφυγικές βάρκες και την απειλή ρατσιστικών πογκρόμ, την κλιματική αλλαγή και την απειλή οικολογικών καταστροφών κ.λπ. – είναι ότι μια θέση που δεν αντιτίθεται ριζοσπαστικά στη εξουσία του κράτους (ανεξάρτητα από το ποιος το ελέγχει), τελικά απλώς θα την ενισχύσει και θα ανοίξει τον δρόμο για τον επόμενο κύκλο κρίσεων που προκαλεί το κράτος και ο καπιταλισμός, καθώς και για τη διαχείριση των κρίσεων αυτών από το κράτος και τον καπιταλισμό.
Αναρχικοί/ες
Αθήνα, μέσα Ιουλίου 2021
PDF: Anarchists, “So what about vaccinations?”.
PDF: Αναρχικοί/ες, “Τι λέτε για τον εμβολιασμό;”.
[Πηγή: athens.indymedia.org].